Vandaag werken Moos en ik met David, een jongen van negen jaar oud. Ik vraag David om met behulp van pionnen, hoepels en stokken zijn persoonlijke ruimte aan te geven op het veld. Als hij dit heeft gedaan, mag hij er middenin gaan staan. Ik leg uit dat Moos en ik gaan proberen om in zijn ruimte te komen en dat hij moet proberen om dat te voorkomen.

Moos is aan de lange lijn en samen lopen we naar de ruimte van David. We lopen er ook gewoon in. David zegt zacht: “Niet doen.” Hij lacht er een beetje bij. Daar zijn Moos en ik niet van onder de indruk. Ik bespreek met David wat er gebeurt en we besluiten het nog een keer te oefenen. De tweede keer gaat hetzelfde en weer lacht David er wat bij. Ik vraag hem waarom hij lacht, waarop David aangeeft dat hij het ongemakkelijk vindt om ons heel duidelijk aan te geven dat hij niet wil dat we in zijn ruimte komen.

We praten verder en het blijkt dat David graag aardig gevonden wil worden. Mede daardoor durft hij niet heel duidelijk zijn grens aan te geven. Dit is iets waar hij in het dagelijks leven, zoals op school en met zijn vriendjes, ook last van heeft. We bespreken hoe hij anders kan reageren als Moos en ik te dicht bij zijn ruimte komen en dat oefenen we. We gaan door totdat zowel Moos als ik ervan overtuigd zijn dat David ons echt niet in zijn ruimte wil hebben en we respecteren dat dan ook. We blijven buiten zijn grens.

David heeft door deze oefening geleerd krachtiger zijn grens aan te geven. Dat is ook voor zijn omgeving duidelijker en prettiger. Deze oefening heeft David meer zelfvertrouwen gegeven, want hij heeft ervaren dat hij zelf invloed heeft op de situatie waarin hij zich bevindt.

Nu denk je wellicht: “Daar heb je toch geen hond voor nodig? Deze oefening kan je toch gewoon met de cliënt in een praktijkruimte doen?” Deels klopt dat. Maar als ik de oefening alleen zou doen, kan een cliënt het gevoel krijgen dat ik bepaal wat een goede of juist minder handige reactie is.

Als een hond met de oefening meedoet, reageert die vanuit zijn eigen gevoel en zonder oordeel. Een hond heeft van tevoren geen gewenste uitkomst in gedachten. Dit wordt vaak als veiliger ervaren dan wanneer een cliënt het idee heeft dat ik als coach zijn of haar reactie beoordeel. Hierdoor voelt een cliënt zich vaak vrijer om verschillende reacties uit te proberen en te ervaren wat het beste bij hem of haar past en wat het gewenste resultaat oplevert. Bovendien maakt de aanwezigheid van een hond de situatie vaak wat luchtiger. Ook omdat de hond gewoon zijn eigen en soms gekke dingen blijft doen.

Na deze ervaring met David bespreken we hoe hij de geleerde vaardigheden van grenzen stellen kan toepassen in zijn dagelijkse interacties, zoals op school en met vrienden. Ik benadruk het belang van duidelijke communicatie en zelfverzekerdheid, en hoe dit zijn relaties kan verbeteren.

Anne is ondernemer met een eigen therapiepraktijk, waar meerdere mensen werken. Anne wil graag uitzoeken wat voor leider zij wil zijn, ze geeft immers leiding aan de groep mensen die voor haar werkt. Eigenlijk wil ze geen leider zijn, maar gewoon leuk en collegiaal met haar medewerkers omgaan.

Vandaag gaat ze met Das werken. Eerst loopt ze een stukje met Das aan de lijn. Das loopt vrolijk mee, maar gaat ook heel erg zijn eigen gang. Hierdoor gaat Anne hem volgen in plaats van dat hij haar volgt.

Dit bespreken we en Anne vertelt dat ze dit herkent vanuit haar praktijk: haar medewerkers volgen soms hun eigen pad. Ik geef Anne het advies om eerst goed te bedenken waar ze heen wil lopen en waar ze wil omkeren. Anne neemt even de tijd om een plannetje te maken en gaat dan weer lopen met Das. Ook dit keer doet Das nog erg zijn eigen ding en hij loopt niet met Anne mee.

Als we dit bespreken, realiseert Anne zich dat zij wel een plan in haar hoofd kan hebben, maar dat dat niet automatisch betekent dat de ander dat dan ook weet. Ze ziet in dat het als leidinggevende in haar praktijk belangrijk is om een duidelijk plan te hebben én hier vervolgens duidelijk over te communiceren naar haar medewerkers toe. Tot slot kan ze controleren of iedereen het correct heeft begrepen en alle neuzen dezelfde kant op staan.

Anne gaat nogmaals oefenen met Das, nadat ze een duidelijk plan heeft gemaakt en dit naar Das heeft gecommuniceerd met woorden, haar houding en stem. Deze keer loopt Das beter mee en hij let ook beter op wat Anne doet.

In deze sessie spiegelt Das heel duidelijk wat er gebeurt als Anne voor zichzelf wel een idee heeft waar ze heen wil, maar dit niet duidelijk genoeg maakt. Het is te vaag voor hem en daardoor gaat hij zijn eigen ding doen, net als de medewerkers in de praktijk.

Anne heeft een waardevol inzicht gekregen dat beter beklijft dan wanneer we dit alleen hadden besproken. Ze heeft het namelijk ook kunnen ervaren, voelen en kunnen oefenen.

Met name het gevoel dat iemand heeft tijdens de sessie blijft vaak lang hangen en is daardoor een hulpbron om gedrag te veranderen. Bovendien is het begin van een gedragsverandering al gemaakt op het veld!

Na de sessie met Anne, reflecteren we op de parallellen tussen haar interactie met Das en haar leiderschapsstijl in haar praktijk. We bespreken specifieke technieken die ze kan gebruiken om haar visie en verwachtingen effectiever te communiceren naar haar team. Dit helpt haar om een balans te vinden tussen collegialiteit en leiderschap.